RunFire Cappadocia ve Veziri Kaybetmemek

Tweet

Çocukken satranca oldukça çok ilgi duyardım. Yüksek konsantrasyon gerektiren ve sürekli birkaç hamle sonraki olasılıkları düşünmeye zorlayan bu oyunu bana öğreten babamla boş zamanlarımızda saatlerce karşılıklı oynardık. Acemilik dönemlerimde yaptığım en büyük hata, işler iyi giderken kendime fazla güvenerek konsantrasyonumu kaybetmek olurdu. Bu da çoğu zaman nasıl olduğunu anlamadan vezirimi kaybetmemle sonuçlanırdı.  

Satrançta veziri kaybettikten sonra oyunu kazanmak imkansız olmasa da son derece zordur. Bunun altından ancak çok iyi oyuncular kalkabilir ama onlar da zaten kolay kolay bu duruma düşmezler. Vezirin oyundaki en güçlü taş olması bir kenara, kaybedildiği anda yaşanan psikolojik çöküş belirleyici rol oynar. Eğer bu kayıp rakibin çok güçlü olması sonucu gelmişse kabul etmek daha kolaydır. Ama kendi hatanız ve dikkatsizliğiniz sonucu oluşmuşsa kabullenmek çok zor olur ve çöküş hızlanır.  Acemi oyuncular veziri kaybettiklerinde son ana kadar çırpınarak can verirler. Ustalar ise bir süre bütün olasılıkları gözden geçirdikten sonra rakibin elini sıkarak oyundan çekilirler. 

Bu konu nereden çıktı? Son anda bir problem çıkmazsa önümüzdeki hafta RunFire Cappadocia ultra maratonuna katılıyorum. Hiç aklımda olmayan böyle bir kararı henüz 3-4 hafta önce verdiğim için hazırlanma periyodu her açıdan çok yoğun geçti. Aslında Mayıs ayında bir karşılaşmamızda Cenk Turan bu fikrin ilk tohumlarını beynimin bir köşesine ekmişti ama doğrusunu söylemek gerekirse bunu bir süre tamamen unutmuştum. Bu tohumları özene bezene sulayıp büyüten ve Haziran ortasında katılmaya karar vermemi dürtükleyen Caner oldu. Kendisiyle her konuda çok faydalı fikir alışverişleri yaptık. Daha sonra Mert'in de katılmaya karar vermesi ve kendisi katılamasa da dışardan her türlü desteği veren Ilgaz'la çok çeşitli konularda konuştuk. Bunların temel maddesi "hafif, ucuz" ile başlayan cümlelerdi. Artık bir süre bu cümleleri duymayacağım için sevinçliyim.  

Emre Tok ve Yusuf Kuruner de kısıtlı süre içinde malzeme sağlamamda çok önemli destek oldular. Henüz kendisini sadece 5km'ye kadar koşturmayı başarabilsem de 25 yıllık dostum Budak Timuralp yine malzeme ve diğer konularda her zamanki gibi büyük destek verdi. Ultra maraton koşmak bireysel bir iş gibi gözükse de birçok kişinin direk veya dolaylı yoldan desteği olmadan mümkün değil. Temelde basketbol altyapısından gelen biri olarak, bu işte böyle bir takım oyunu olması da özellikle hoşuma gidiyor.

Satranç oyununa geri dönersek....Birkaç gün önce standart koşularımdan birini yaparken, her zaman olduğu gibi yarış için gerekli malzemelerden yapılması gereken hazırlığa kadar bir sürü soru kafamda dolaşıyordu. Bu esnada ultra mesafeler koşmanın aslında birçok yönden satranca ne kadar çok benzediğini farkettim. Yapılacak her hamlenin ilerde nelere malolabileceğini düşünmek, sonraki adımları olabildiğince öngörebilmek ve yüksek konsantrasyonu saatler boyunca devam ettirebilmek...

İlk maratonumu koşmadan önce ne giyeceğimden ne kadar su içeceğime kadar uzun süre karar verememiş ve bunun ne kadar zor olduğunu düşünmüştüm. Oysaki ki ultra maraton koşmaya başlayınca analiz, planlama ve zihinsel hazırlık aşamalarının çok başka bir boyuta geçtiğini gördüm. Katıldığım ultra maratonlarda da bu aşamalara dikkat etmeye çalışarak hataları minimuma indirgemeye elimden geldiğince dikkat ettim. Uzun süredir çeşitli sebeplerle santranç oynayamıyorum ama sanırım farkında olmadan ultra maraton koşmak benim yeni santranç oyunum olmuş!

Bu mesafelerde kendine güven kuşkusuz çok önemli. Zihin hazır değilse bedendeki hazırlık sizi ancak bir yere kadar taşıyabiliyor. Ancak bu güven duygusu insanı dikkatsizliğe, konsantrasyon eksikliğine ve “nasıl olsa yaparım” düşüncesine sevkederse işte o zaman büyük problemlerin ve geri dönüşü olmayan hataların başlaması kaçınılmaz.  Bu sebeple her zaman mesafeye saygı duyulması gerektiğini düşünüyorum ve arazide 30-40km’lik bir antrenman yapacak olsam bile olabilecek şeyleri elimden geldiğince öngörmeye ve bunlara hazırlıklı olmaya çalışıyorum. 

Tüm bunlara rağmen bu tip mesafelerde hata yapmamak veya herşeyi önceden hesaplayabilmek sadece bizler için değil elit ultra maratoncular için bile her zaman mümkün olmuyor. Aslında bu sporu benim için cazip kılan yönlerden biri de bu. Değişen ve beklenmedik şekilde gelişen şartlara karşı ne yapabilirim, uyum sağlayıp bunların altından kalkabilir miyim? Bunlar için fiziksel ve özellikle zihinsel yeterliliğim var mı?  Bu sorular insanın kendini ve çevresini keşfetmesi adına çok büyük tecrübeler ortaya çıkarıyor. Bu deneyimleri kendinizle aynı kafa yapısındaki insanlarla paylaşmak da kolay kolay unutulmayacak özel anlar oluşturuyor. 

Hepimiz zaman zaman hatalar yapıyoruz ve yapmaya devam edeceğiz. Hatalar olacak ki deneyim olsun. Deneyimler olsun ki aynı hataları tekrarlamayalım. Önemli olan bu hataları piyon, at ve fil seviyelerinde tutabilmek ve bunlardan ders alarak oyunun sonunu getirebilmek.

Buradan hareketle RunFire Cappadocia için amacım, katıldığım tüm ultra maratonlarda olduğu gibi bu spora özgü sportmenlik, dayanışma ve yardımlaşma ilkelerine özen göstererek, şartlar ve kapasitem ölçüsünde elimden geleni yapmak, fiziksel ve zihinsel yönden güçlü ve zayıf yanlarımı keşfetmek olacak. Sonuç ne olursa olsun bu deneyimin büyük resim içinde bana pozitif değerler katacağını aklımda tutmaya çalışacağım. Tüm bunları yaparken de her zaman olduğu gibi veziri kaybetmemeye dikkat edeceğim. Umarım cesaret edip bu maceraya katılmayı göze alan tüm dostlarla birlikte bu işin altından başarıyla kalkabiliriz.  

Aykut Çelikbaş